تجربه کانادایی درحمل‌ونقل ریلی حومه‌ای

توسعه خطوط ریلی حومه‌ای در آمریکا، کانادا، کوبا، مکزیک، کاستاریکا و پاناما امکان حمل‌ونقل راحت، ایمن و سریع را از طریق یک سیستم زمان‌بندی شده، برای مناطق و نواحی اطراف شهرهای بزرگ فراهم کرده است. شهرها و مناطق اطراف تورنتو تحت‌تاثیر افزایش مهاجرت و صنعتی شدن در دهه 50 میلادی شاهد توسعه قابل توجهی بودند. همزمان با این روند توسعه، گسترش خطوط راه‌آهن ملی به نواحی اطراف شهرهای بزرگ به‌ویژه اتصال همیلتون در غرب و دنفورت در شرق به مرکز شهر تورنتو مورد توجه قرار گرفت. اکثر خطوط جدید ریلی حومه‌ای تنها در زمان‌های اوج تقاضا به مسافران خدمات ارائه می‌کنند. برای مثال خط راه‌آهن غرب ساحل اکسپرس تنها در ساعات شلوغ صبح‌ها مسافران را به مرکز شهر ونکوور و بعدازظهرها آنها را به نواحی اطراف شهر منتقل می‌کنند و در دیگر زمان‌های روز، خدمتی ارائه نمی‌کنند؛ در عین حال این خطوط معمولا به گونه‌ای طراحی می‌شوند که در مقاصد نهایی و در ایستگاه‌های بین‌راهی به مترو یا اتوبوس‌های شهری دسترسی داشته باشند.
سیستم گو ترانزیت یک سیستم حمل‌ونقل عمومی منطقه‌ای در جنوب انتاریو کانادا است که به مسافران این منطقه خدمات ارائه می‌کند. سیستمی با 452 کیلومتر طول که با 75 قطار و 630 واگن، جمعیتی 7 میلیونی را در شعاع 11هزار کیلومتر مربعی پیرامون تورنتو، تحت پوشش قرار داده است.  این سیستم به‌گونه‌ای طراحی شده که تمام خطوط این شبکه، از ایستگاه مرکزی شهر تورنتو عبور می‌کنند. این اولین سیستم حمل‌ونقل حومه‌ای کانادا است که از مه 1967 شروع به فعالیت کرد. استقبال از این سیستم بی‌نظیر بود به‌طوری که آنها به‌طور میانگین روزانه 15هزار نفر و طی چهار ماه بیش از یک میلیون نفر را جابه‌جا کردند. روند توسعه این خطوط در دهه‌های 70 و 80 میلادی نیز ادامه یافت. در سال 2000 دولت با سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری برای توسعه این شبکه ریلی، «گو ترانزیت» را به بزرگ‌ترین سیستم حمل‌ونقل ریلی حومه‌ای کانادا تبدیل کرد، به‌طوری که آنها شبکه خود را به تدریج از یک کریدور به 7 کریدور ریلی (شامل لیکشور شرقی، میلتون، کیچنر، بری، ریچموند هیل، استوفیل و لیکشور شرقی) توسعه دادند.

اکثر خطوط ریلی حومه‌ای توسط نهادهای دولتی یا شبه دولتی اداره می‌شوند و هزینه‌های این شبکه معمولا از بهای بلیت یا اخذ عوارض از قطارهای باری تامین می‌شود. اپراتورهای قطارهای حومه‌ای نیز معمولا از طریق فروش هفتگی یا ماهانه بلیت به متقاضیان آن را به قیمت ارزان‌تری در اختیار مسافران قرار می‌دهند. در سال‌های اخیر آمارها حکایت از رشد تقاضای سفر با این قطارها داشته به‌طوری که در سال 2011 نسبت به 2007، با رشد 19 درصدی روبه‌رو بوده و با 3/ 5 درصد رشد در سال 2014 به 69 میلیون نفر سفر در این سال رسیده است. در حال حاضر نیز آنها با 240 سفر در هفته، 187 هزار مسافر را جابه‌جا می‌کنند و پیش‌بینی می‌شود با ادامه روند مذکور به بیش از 120 میلیون سفر در سال 2020 برسد. نکته‌ای که در ارتباط با متقاضیان سیستم حمل‌ونقل ریلی «گو ترانزیت» وجود دارد این است که اکثر آنها – حدود 80 درصد – حداقل یک وسیله نقلیه شخصی دارند اما ترجیح می‌دهند از این سیستم استفاده کنند.  نمودار بالا میزان حمل‌ونقل سالانه تحقق و پیش‌بینی شده سیستم «گو ترانزیت» را در فاصله سال‌های 1980 تا 2020 نشان می‌دهد.

از سوی دیگر در سیستم «گو ترانزیت» نیز بیشتر خدمات قطارها معطوف به زمان اوج تقاضای سفر است، اما در عین حال این سیستم در دو کریدور اصلی خود یعنی خطوط لیکشور شرقی و لیکشور غربی، در هفت روز هفته و 24 ساعت شبانه‌روز به مسافران خدمات ارائه می‌کند. بیش از نیمی از جابه‌جایی‌های سیستم «گو ترانزیت» در این دو خط صورت می‌گیرد. در سال 2011 نخست‌وزیر مک گونتی یکی از اهداف خود را توسعه خطوط ریلی حومه‌ای، دو راهه کردن همه آنها و افزایش خدمات آنها در تمام طول روز اعلام کرد. یکی از اهداف اصلی، اتصال همیلتون به گریمسبای در 2021 و نیاگارا در 2023 است که پیش‌بینی هزینه 5/ 13 میلیارد دلاری برای این پروژه‌ها شده و قرار است بخش بزرگی از منابع این طرح از طرف دولت تامین شود. در سال 2016 برآوردی که برای هزینه سرمایه‌ای ایجاد هر ایستگاه جدید قطار انجام شده، به‌طور میانگین چیزی بین 50 تا 70 میلیون دلار است که این رقم شامل هزینه‌های عملیاتی، تعمیرات و نگهداری و هزینه سوخت نمی‌شود.